Ervaren

Niki Stoker doet het anders

Deze week ben ik alweer een jaar ouder geworden. Het schiet al lekker op! Mijn levenservaringen stapelen zich op en mijn deskundigheid om te overleven wordt alleen maar groter. Helaas gaat dit gepaard met een fikse fysieke aftakeling maar hé, wat is nou belangrijker? 

Het is erg fijn om mijn kunde in te zetten en over te brengen op mensen die daar iets van op kunnen pikken, een piep-beetje blijer of rijker of wijzer van worden. Eén keer heb ik het genoegen gehad om voor een collegezaal met 300 medicijnen studenten op te treden. Ik deed er mijn bipolaire levensverhaal en beantwoordde vragen. Tot slot drukte ik hen op het hart om vooral niet té snel antidepressivum voor te schrijven in de toekomst omdat dat toch wel extreem moeilijk weer af te bouwen is, zo was mijn ervaring. Ik voelde me een hele bink toen de zaal leeg stroomde en ik een bos bloemen in mijn armen gedrukt kreeg.

Een aantal keer heb ik het IHT (Intensive Home Treatment) over de vloer gehad. In verband met enorme depressieve crises kwam er elke dag iemand om me te steunen en te helpen met het maken van een weekschema. Het voelde als een levensreddende actie waar ik patiënt mocht zijn. Eenmaal opgeknapt en gladgestreken bedacht ik me dat dat werk op mijn lijf geschreven was. Ik had alles in huis om er goed in te zijn. Wat zou ik daar veel voldoening uit kunnen halen. Het was mijn laatste kans op een mooie, betaalde baan. Al snel stuitte ik op de eis een opleiding in de pocket te moeten hebben alvorens als ervaringsdeskundige te kunnen werken. Dat was vette pech want ik was niet in staat tot welke opleiding dan ook. Daar stond ik dan wederom in mijn hemdje met al mijn bruikbare bagage.

Gelukkig heb ik mezelf nuttig weten te maken in een andere tak van sport. Als vrijwilliger werk ik in een verplegingstehuis. Met koffie, thee, limonade, koekjes en vooral veel aandacht ga ik de deuren langs van de bewoners. De één is de weg volledig kwijt, de ander vormt woorden die ze niet bedoeld en de volgende is super eenzaam. Voor iedereen heb ik een brokje ervaring om te delen en dat wordt zeer op prijs gesteld. Er is één mevrouw die alleen maar ja en nee zegt. Zodra haar iets niet bevalt gaat ze onbedaarlijk hard schreeuwen, met haar kan ik niet zoveel.

Ik heb hier thuis twee kanaries. Het vrouwtje heeft zo’n drie weken op een onbevrucht eitje zitten broeden. Slechts af en toe kwam ze eraf om iets te eten en te drinken. Vanmiddag ineens besloot ze dat het genoeg geweest was en kwam ze met haar vermagerde en verfrommelde lijfje de kooi in. Ze had haar kont nog niet gekeerd of haar mannetje sleepte al het nestmateriaal uit het plekje waar ze al die tijd op een jonkje had zitten hopen. Voor mij is dit een heel mooie ervaring maar ja, wie heeft er iets aan?

Als ik echt oud en gekrompen ben en in een tehuis zit ben ik misschien alles vergeten en rest mij nog daarover op z’n tijd keihard te gillen

Andere columns van Niki Stoker vind je hier (https://www.ggztotaal.nl/tp-29166-2/stoker)