Soms is ook in de ggz ‘de mens de mens een wolf’

De traumatische les van EuroPsyche

Dit verhaal is een aanklacht, maar ik houd het netjes. Ik noem geen namen, na zoveel jaar is dat wel zo sjiek. Maar mijn pijn en woede zullen doorklinken, dat kan en wil ik niet voorkomen. Van tijd tot tijd moeten die er nog steeds uit.

Weet u het nog, het illustere jaar 2012, de neergang van EuroPsyche? EuroPsyche was een online GGZ-instelling waarin zo’n 1200 professionals samenwerkten en tienduizenden cliënten behandelden tussen 2008 en 2012. De ruime DBC-regelgeving maakte het mogelijk voor niet-BIG geregistreerde zorgverleners om als medebehandelaar in een constructie met een hoofdbehandelaar ‘specialistische GGZ’ te bieden. EuroPsyche was een kind van de marktwerking in de gezondheidszorg. Het was een gammele organisatie, die een stevig graantje meepikte. Dit moest mis gaan.

In het voorjaar van 2012 ging het ook mis en flink. De zorgverzekeraars stopten ineens hun betalingen aan professionals, ‘er was geen sprake van verzekerde zorg’, de zorgverzekeraars bleken in hun polisvoorwaarden aanvullende bepalingen te hebben opgenomen aangaande de hoofdbehandelaar. Ik had nog zo’n 50.000 euro te vorderen. Sommige anderen tot wel een of twee ton. EuroPsyche spande een kort geding aan tegen de strengste zorgverzekeraar, had zich slecht voorbereid en verloor smadelijk. De hulpverleners richtten de ‘Stichting Cliënten en Therapeuten’ op om te redden wat er te redden viel. De cliënten heb ik niet gezien, die hebben zich waarschijnlijk en masse pijlsnel elders aangemeld. Verstandig.

Er viel niets te redden. Genoemde Stichting kreeg geen voet aan de grond. We hadden steun van een paar rechtsbijstandverzekeraars en een bevriende advocaat. We hadden gesprekken met de curator, die het eigenlijk met ons eens was, er was in grofweg de helft van de dossiers wel degelijk sprake van ‘verzekerde zorg’. We voldeden in die dossiers aan de aanvullende bepalingen van de betreffende zorgverzekeraars. Dat zou vergoed moeten worden. We stelden een scherpe notitie hierover op. Er vonden hoopvolle gesprekken plaats met een paar zorgverzekeraars.

Toen kwam de finale slag, als ik het me goed herinner werd de status van EuroPyche als GGZ-instelling door de zorgverzekeraars aangevochten. Er werd definitief niets uitgekeerd en gedreigd om alle geld over de jaren 2008-2012 terug te claimen.

Wat overblijft, is een kwade reuk. Ik heb de mens als wolf leren kennen. EuroPsyche en aangesloten professionals werden zeer onheus als een stelletje fraudeurs neergezet door een niet nader te noemen journalist in een niet nader te noemen kwaliteitskrant, onze ingezonden brieven werden geweigerd. Functionarissen van zorgverzekeraars namen ineens de telefoon niet meer op. Er volgde een teleurstellend en slecht geïnformeerd debat in een commissie van de Tweede Kamer. Ik voelde me al met al verraden. We zijn vakkundig een kopje kleiner gemaakt door een verbond met een niet nader te noemen overheidsinstantie voorop. Half overspannen hebben ik en andere professionals de deur van EuroPsyche gesloten. O ja, vele collega-therapeuten reageerden arrogant en weinig solidair.

Het enige vruchtbare resultaat van deze geschiedenis was de instelling van de Commissie Meurs, die de eisen aan het hoofdbehandelaarschap bekeek, wat leidde tot de introductie in de ggz van de ‘Regiebehandelaar’.

Enfin, het deed pijn om als fraudeur te worden neergezet, zo veel geld te verliezen, te moeten stoppen met een toch inspirerend samenwerkingsverband. Ik schaamde me en was een illusie armer.